Όταν βάζω όρια δεν λέω όχι…

Όρια, όρια, όρια…

«Βάλε όρια»

«Φταις που δεν λες όχι, γι’ αυτό στα κάνουν»

Άπειρες φορές έχεις και έχω ακούσει αυτές τις φτάσεις και άλλες τόσες περί ορίων, έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, ώρες editing σε βιντεάκια στα σοσιαλ να μιλούν για την οριοθέτηση.

Γονείς ψάχνουν από πριν έρθει στον κόσμο το παιδί, με ποιους τρόπους θα τους βάζουν όρια, λες και υπάρχει πεπατημένη…

Μακάρι να υπήρχε ένας μοχλός, να τον τραβούσαμε και να έμπαινε ένα τεράστιο όριο ανάμεσα σε εμάς και στους άλλους, αλλά δεν υπάρχει και μεταξύ μας ούτε ένας συγκεκριμένος τρόπος υπάρχει για να μπουν. Ο καθένας βρίσκει τους δικούς του μηχανισμούς, παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, θάβει, ανασταίνει, συγχωρεί, αποδέχεται.

Το παιδί που καιγόταν και μόνο στην ιδέα να μην το κακοχαρακτηρίσουν και το κεφάλι του κόντευε να εκραγεί κάθε φορά που γύριζε την πλάτη και έφευγε από τις παρέες με τη σκέψη «τι μπορεί να σκέφτονται για εμένα;», δεν μπορούσε να βάλει όρια. Έκανε και κάνει, πλέον ως ενήλικας, τα πάντα για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και καλά, ιδρώνει στη σκέψη και μόνο του αντιθέτου, με αποτέλεσμα να συσσωρεύει, να σπρώχνει και αλλά μέσα του, λες και αυτός δεν μπορεί να ξεχειλίσει.