Να εύχεσαι να πετύχεις στη ζωή, όχι «μόνο» στις εξετάσεις

«Το παιδί μου θέλω να έχει ένα χαρτί, να βρει μια δουλειά της προκοπής, να μην ταλαιπωρείται σαν εμένα και τον πατέρα του στο μεροκάματο» , την άκουγα πολύ προσεκτικά να μου λέει, πόσο σημαντικό ήταν για εκείνη αυτό το χαρτί, που θα ήταν ικανό να ανοίξει πόρτες, να σπάσει τοίχους και να γεμίσει την τσέπη του παιδιού της με πολλά λεφτά.

Μα, σκεφτόμουν, πως γίνεται ένα κομμάτι χαρτί, αυτό το χαρτόνι-πάπυρος που φτιάχνονται τα πτυχία να κάνει όλα αυτά;

Αναρωτιόμουν, τι σήμαινε για εκείνη τη γυναίκα η επιτυχία και αντίστοιχα η ταλαιπωρία του μεροκάματου.

Τη ρώτησα!

Η απόκριση της ήταν φειδωλή, η ίδια δεν έκανε κάτι που της άρεσε, απλά εξασφάλιζε ένα παραπάνω μισθό στο σπίτι, γιατί κάποιος, κάποτε την εμπόδισε να κάνει αυτό που ήθελε και πίστευε ότι με ένα χαρτί κατακτάς τον κόσμο…

Της είπα πως τα χαρτιά είναι άψυχα πράγματα που στέκουν για χρόνια σε κάδρα στους τοίχους ή τσουβαλιασμένα σε ντουλάπια, συρτάρια…

Πως η αξία ενός ανθρώπου βρίσκεται πέρα από τους καλούς βαθμούς, από την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, από την αποφοίτηση, από την καλή δουλειά και από τα πολλά λεφτά…

Πως το παν είναι βλέπεις το παιδί σου επιτυχημένο πρώτα στη ζωή, να απολαμβάνει αυτό που κάνει, να τον/την γεμίζει, να παθιάζεται ακόμα κι αν δεν έχει έχει χαρτί!